१५ जेष्ठ २०७६, बुधबार ०६:४५ बुधवार साप्ताहिक, नयाँबानेश्वर, काठमाण्डौं

नेकपाको अबको मूल बाटो

नेपाल कम्युनिस्ट पार्टी (नेकपा) मा सांगठनिक एकता नटुंगिँदै वैचारिक समायोजन प्रक्रिया सुरु भएको छ । यही अवधिमा नेकपाका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले पार्टीको भावी वैचारिक रूपरेखा तय गर्न ‘महाविवाद’ सुरु गर्नुपर्ने आवश्यकता औंल्याए भने नेकपाका शीर्ष नेतामध्ये एक ईश्वर पोखरेलले जनताको बहुदलीय जनवादलाई नै नेकपाको वैचारिक निरन्तरता दिनुपर्ने मात्र बताएनन् सो प्रयोजनका लागि देशभरका कार्यकर्तासमक्ष आफू जाने घोषणासमेत गरे । विगतमा फरक स्कुलिङबाट आएका कार्यकर्ताहरूमाझ यी दुई घटनाले तरंग सिर्जना गरिदिएको छ । यी अभिव्यक्तिलाई पार्टीभित्र र बाहिरका धेरैले महाधिवेशनको पूर्वाभ्यासको रूपमा अथ्र्याएका छन् ।
ज्ञातव्य छ, माक्र्सवाद–लेनिनवादको आलोकमा मुख्य रूपमा जननेता मदन भण्डारीको अगुवाइमा सूत्रबद्ध गरिएको जनताको बहुदलीय जनवादलाई आफ्नो मार्गदर्शक सिद्धान्त बनाउँदै आएको तत्कालीन एमाले र माक्र्सवाद–लेनिनवादको आलोकमा मुख्य रूपमा माओवाद र पछिल्लो चरणमा कमरेड प्रचण्डद्वारा अगाडि सारिएको एक्काइसौं शताब्दीको जनवादलाई आफ्नो सिद्धान्त मान्दै आएको तत्कालीन माओवादी केन्द्रको एकता भएको हो ।
तत्कालीन एमालेले अंगीकार गरेको जनताको बहुदलीय जनवादी सिद्धान्तको प्रतिपादन एक विशेष परिवेशमा भएको थियो । नब्बेको दशकमा सोभियत संघलगायत पूर्वी युरोपका अधिकांश कम्युनिस्ट शासन ढलेको र संसारबाटै साम्यवादको अस्तित्व समाप्त हुने खतरा पैदा भएको बेला यो सिद्धान्तको प्रतिपादन भएको थियो । सोभियत संघलगायत पूर्वी युरोपमा साम्यवादी सत्ता ढल्नुको प्रमुख कारण यो व्यवस्था एकदलीय तानाशाही भएकाले नै यसको पतन भएको हो भन्ने विश्वव्यापी विश्लेषण गरिँदै थियो । हरेक वस्तु, घटना र प्रक्रियामा दुई विरोधी तŒवको अस्तित्व हुन्छ भन्ने माक्र्सवादी सिद्धान्तको जगमा बनेका सरकारहरू एकदलीय एकाधिकारवादी हुनु आफैंमा एउटा विडम्बनायुक्त घटना थियो । वस्तु, घटना र प्रक्रियामा दुई विरोधी तŒवको अस्तित्व स्विकार्ने हो भने सत्तामा पनि स्वाभाविक रुपमा पक्ष प्रतिपक्ष वा परस्पर विरोधी तŒव हुने कुरा नितान्त स्वाभाविक छ भन्ने प्रस्तावना अगाडि सार्दै सोही प्रस्तावनाको सार र रूप झल्कने सिद्धान्त मदन भण्डारीद्वारा जनताको बहुदलीय जनवाद प्रतिपादन भएको हो । जनताको बहुदलीय जनवादी सिद्धान्त निरूपण गर्दै गर्दा माले र माक्र्सवादी मिलेर गठन भएको तत्कालीन एमाले उनान्सत्तरी सिट सहित संसद्मा बलियो प्रतिपक्षको रूपमा उपस्थित भइसकेको थियो । प्रतिपक्षलाई पर्खिरहेको सरकार भनिने संसदीय मान्यताअनुसार पनि सत्तामा पुगेपछि नेपाली कम्युनिस्टहरूले कसरी शासन चलाउँछन् भन्ने प्रश्न पेचिलो बन्दै गएको थियो । नेपाली कम्युनिस्टहरूले तत्कालीन सोभियत संघ, चीन, उत्तर कोरिया, क्युबामा अभ्यास गरिएको शासकीय मोडलजस्तै या फरक तरिकाले शासन गर्ने हुन् भन्ने प्रश्नको जवाफ जनताको बहुदलीय जनवादले दिएको थियो । कम्युनिस्टहरू अब विगतमा जस्तो एकदलीय एकाधिकारवादी ढंगले शासनसत्तामा बस्नेछैनन्, संवैधानिक सर्वोच्चता, कानुनी राज, बहुलवादी खुला समाज, मानवअधिकारको रक्षा, सत्तापक्ष र प्रतिपक्षको व्यवस्था, बहुदलीय चुनावी प्रतिस्पर्धाबाट श्रेष्ठता हासिल गरेर मात्र सत्तामा टिकिरहने प्रतिबद्धता गर्दछन् भन्ने उद्घोष थियो । मदन भण्डारीको देहावसानपछि भएका तत्कालीन एमालेका महाधिवेशनहरूले यो सिद्धान्तलाई पार्टीको मार्गदर्शक सिद्धान्तको रूपमा विकास गरे । यो विचारले कम्युनिस्ट आन्दोलनको लोकतान्त्रीकरण गर्न भिमकाय भूमिका खेल्यो ।
अर्कोतर्फ तत्कालीन नेकपा (माओवादी) ले सत्ताप्राप्तिको बाटो दीर्घकालीन जनयुद्धबाहेक अरू हुनै सक्दैन भन्ने निष्कर्षका साथ सो जनयुद्धको मार्गदर्शक सिद्धान्तका रूपमा माओवादलाई अंगीकार गरेको थियो । आप्mनो फौजी कार्यदिशाको करिब एक दशकपछि २०६० सालको जेठतिर पार्टी अध्यक्ष प्रचण्डले ‘इतिहासको अनुभव र २१औं शताब्दिकोविकासबारे’ भन्ने दस्तावेज अगाडि सारेको पाइन्छ । उक्त दस्तावेजमा फौजी कारबाहीद्वारा राज्यसत्ता कब्जा गर्ने र राज्यसत्ताको सञ्चालनमा बहुदलीय प्रतिस्पर्धा स्वीकार्ने भन्ने नयाँ विषयको प्रवेश भएको पाइन्छ । राज्यसत्ताबारे दस्तावेज अगाडि लेख्छ, ‘सर्वहारावर्गको राजनीतिक पार्टीको नेतृत्वमा जनयुद्धद्वारा राज्यसत्ता कब्जा गर्ने क्रान्तिको केन्द्रीय प्रश्न हिजो र आज पनि महान् र कष्टसाध्य प्रश्न अवश्य रहेको छ । तर २१औं शताब्दीका अनुभवहरूले स्पष्ट गरेका छन् कि राज्यसत्ता कब्जा गर्ने प्रश्नभन्दा पनि राज्यसत्ताको निरन्तर जनवादीकरण गर्नै त्यसको विलोपीकरणतिर डो¥याउने प्रश्न अझ हजारौं गुणा कठिन र जटिल हुने गर्दछ । एकै शताब्दीमा विश्व थर्काउँदै रुस, चीनलगायत देशमा भएका महान् क्रान्तिहरूको सफलता एवं शक्तिशाली विश्व समाजवादी कित्ताको विकास र भयानक प्रतिक्रान्तिका घटनाक्रहरू हुँदै विश्वमा एउटा पनि समाजवादी सत्ता बाँकी नरहेको यथार्थले विषयको महŒव र गम्भीरतालाई दर्साउँछन् ।’
जननेता मदन भण्डारीले जनताको बहुदलीय जनवादको व्याख्या गर्ने क्रममा जबज भनेको सामन्तवाद, साम्राज्यवादविरोधी सत्ता हो भन्नुभएको थियो । त्यही पदचिह्नलाई पछ्याउँदै एक्काइसौं शताब्दीको जनवाद नामक उक्त दस्तावेजमा अगाडि लेखिएको छ, ‘सामन्तवाद र साम्राज्यवादविरोधी जनवादी राज्यसत्ताको संवैधानिक सीमाभित्र राजनीतिक प्रतिस्पर्धा संगठित गरी कम्युनिस्ट पार्टीको निरन्तर सर्वहाराकरण र क्रान्तिकारीकरण अनिवार्य हुने परिस्थिति निर्माण गरिनुपर्दछ । यदि पार्टीले आफैंलाई क्रान्तिकारीकरण गर्न नसक्ने त्यसको खिलाफमा अर्को क्रान्तिकारी पार्टी वा नेतृत्वलाई राज्यसत्तामा पु¥याउन सक्ने जनसमुदायको अधिकारलाई संस्थागत गरे मात्र प्रतिक्रान्तिलाई प्रभावकारी ढंगले रोक्न सकिनेछ । सामन्तवाद र साम्राज्यवादविरोधी विभिन्न राजनीतिक दल, संघ÷संस्था, जसले जनवादी राज्यसत्ताको संवैधानिक व्यवस्थालाई स्वीकार गर्दछन् । उनीहरूको बीचमा कम्युनिस्ट पार्टीलाई सहयोग मात्र गर्नुपर्ने यान्त्रिक सम्बन्धमा होइन, जनताको सेवामा जनवादी राजनीतिक प्रतिस्पर्धा गर्ने द्वन्द्वात्मक सम्बन्धमा जोड दिइनुपर्दछ ।’
सत्ता सञ्चालनको मामिलामा जनताको बहुदलीय जनवाद र एक्काइसौं शताब्दीको जनवादले करिब समान धारणा अगाडि सारे पनि अरू कैयौं विषयमा यी दुई दस्तावेजमा कुनै तादात्म्य देखिँदैन । जनताको बहुदलीय जनवादले बलपूर्वक सत्ता कब्जा गर्ने विषय खारेज गरिदिएको छ भने एक्काइसौं शताब्दकिो जनवादले सशस्त्र जनसेनाको बलमा सत्ता कब्जा गर्ने विषयलाई प्रमुख विषय बनाएको छ । वस्तुतः एक्काइसौं शताब्दीको जनवाद माओवादी अवधारणाकै अंगका रूपमा बुझ्न सकिन्छ भने जनताको बहुदलीय जनवाद माओवादभन्दा बिल्कुल भिन्न विषयका रूपमा अगािड आएको देखिन्छ । नेकपाको एकताको सन्दर्भमा दुवै विचारका राम्रा कुरालाई अंगीकार गर्ने भन्ने हो भने पनि यो सम्भव देखिँदैन । दुवै दस्तावेजका ‘राम्रा कुरा’भन्दा साझा कुरा समातेर अगाडि बढ्दा बढी सहज हुन्छ ।
बाह्रबुँदे समझदारी, विस्तृत शान्ति सम्झौता संविधानसभा र अन्य निर्वाचनमा गरिएको बहुदलीय शान्तिपूर्ण प्रतिस्पर्धा, संविधान निर्माण र त्यसको सर्वोच्चता स्वीकार, सेना समायोजन र सेनाविहीन शान्तिपूर्ण एवं प्रतिपर्धात्मक पार्टीको निर्माण आदि विषय एक्काइसौं शताब्दीको जनवादसँग कुनै मानेमा मेल खाँदैनन्, बरु जनताको बहुदलीय जनवादका विशेषतासँग हुबहु मेल खान्छन् ।
नेकपा पार्टीको एकताको प्रारम्भिक दस्तावेज बनाउने क्रममा एक्काइसौं शताब्दीको जनवाद भन्ने उक्त दस्तावेजमा बुद्धिमत्तापूर्ण ढंगले नयाँ जनवादको अर्थ दिने गरी प्रयोग भएको ‘जनताको जनवाद’लाई रूप पक्ष स्वीकार गरी जनताको बहुदलीय जनवादका हुबहु विशेषतालाई सारपक्षमा व्यवस्था गरेको देखिन्छ । त्यसकारण जनताको जनवादी राज्यसत्ता भन्नु र जनताको बहुदलीय जनवादी राज्यसत्ता भन्नु सारतः एउटै विषय हो भन्न सकिन्छ । सुरु हुनै लागेको वैचारिक बहस यस्ता विषयहरूलाई मध्यनजर राखेर गरिने नै छ । नेकपाभित्र वैचारिक बहसका ठूल्ठूला स्पेसहरू देखिँदैन र कसैले स्पेस बनाउन खोजेर पनि तत्काल स्पेस बनिहाल्ने स्थिति छैन । बरु जनताको (बहुदलीय) जनवादी राज्यसत्ताको प्रयोग गरेर समाजवादमा जाने रोडम्याप तय गर्नु नेकपाका लागि बडो बुद्धिमानी हुनेछ । कम्युनिस्टहरूको बहुमत भएको संविधानसभाले संविधानमै समानवाद उन्मुख राज्य व्यवस्थाको परिकल्पना गरिएको सन्दर्भमा अरू विषयमा धेरै माथापच्ची गरिरहनुपर्दैन ।
‘सिद्धान्तविनाको व्यवहार अराजक हुन्छ, व्यवहारबिनाको सिद्धान्त लँगडो हुन्छ’ भन्ने माओत्से तुङको प्रसिद्ध भनाइलाई यहाँ स्मरण गर्नुपर्ने हुन्छ । सिद्धान्तनिर्देशित व्यवहार र व्यवहारबाट खारिएको सिद्धान्त निर्माण नेकपाको ज्वलन्त आवश्यकता हो । इगो साँध्ने नाममा वा आफ्नो घुसाउने नाममा कनिकुथी सिद्धान्तको चर्चा गर्नु हितकर हुनेछैन । जबजको सार पक्षमा सहमति भएपछि रूप पक्षमा सहमति नहुने अवस्था छैन ।